Obiecanki macanki

Duszno mi. Ryczeć mi się chce. Do szczęścia nic nie brakuje, oprócz jego poczucia. Żal i smutek. Czy nic nie może trwać dłużej niż trwa zazwyczaj? W rutynę wpadłam szybciej niż myślałam, nie wiem czy chcę w niej trwać, ciągle to samo. Ciągle tak samo. Chcę więcej. Chcę czuć, ale chyba już nie potrafię czuć tak mocno jak czułam wcześniej. Chcę się zakochać i czuć motyle w brzuchu. Może już na to trochę za późno, ale czy człowiek nie po to żyje, by czuć? By się cieszyć? Jak odnaleźć w piwie bez gazu jeszcze smak piwa? Czy tak się da? Czy na nowo się da czuć tak jak było na początku? Nie chcę marazmu, nie chcę nudy. CHCĘ CZUĆ. Czy jeszcze potrafię?

Kurwa... Teraz już wiem, dlaczego ludzie zdradzają, choć sama byłam zdradzona. Szukają tego co przynosi dreszcz, tego na co rutyna nie pozwala- na ułamek sekundy szczęścia i odczuwania... W rutynie mało miejsca na takie rzeczy. Jest tysiąc innych spraw. Milion innych uczuć. Tyle złości. Tyle wszystkiego 'tego samego'. Niby nie lubię zmian, a mimo to zawsze ich szukałam. Teraz wiem dlaczego- adrenalina, nowe emocje, doświadczenia, efekt nowości i to poczucie szczęścia z odczuwania i uczenia się nowych rzeczy, uczenia się swoich uczuć 'tu i teraz'. Jak o tym powiedzieć, by nie zranić? Jak o tym mówić nie stając się w oczach kochającej 'bardziej' osoby - zdradzającym, gdy do zdrady nie doszło?

Ale czy takim myśleniem już nią nie jestem? Boję się tej zmiany, choć tak bardzo chcę CZUĆ.

W głowie czasem się przwraca. Czasem źle, a czasem dobrze. Przewrót, rewolucja myśli, poglądów, spojrzenia na świat. Mi się przytrafiło to ostatnie. Zaczynam żyć i być, a nie się poświęcać. Można poświęcać czas i siebie, pod warunkiem, że siebie się nie traci, nie zatraca w tym co nas unieszczęśliwia, przygniata ciężarem głowę i ciało, a serce zaciska w pięść, która powoli staje się kamieniem i nie dostzrega miłości w najbliższych nam osobach.
Zmiany nie nadchodzą nagle. Trzeba ich chcieć. Ja ich bardzo potrzebowałam i chciałam, dlatego nadeszły. Nieświadomie je przywołałam, bo ponoć to czego pragniemy w końcu do nas przychodzi. Ale nie wygrana w totka, czy jakieś inne, przyziemne gówno. Pragnienie bycia, życia, kochania, czucia i bycia sobą.

Każdy, jestem tego pewna, że każdy trochę udaje. Każdy ma w sobie blokady, które go unieszczęślwiiają, zakazy, które stworzyło nasze społeczeństwo twierdząc, że 'to jest złe', 'tamtego nie wypada', 'tak nie można'. Każdy czuje, że żyje tylko trochę, bo na 100% przecież nam nie wolno.

Ja żyłam na 10%, będąc sobą, ale nie tak do końca. Zawsze robiłam tak, by innym było dobrze, jak się spóźniałam miałam wyrzuty sumienia, pracowałam ponad siły i zdrowie, mówiłam to co chcieli usłyszeć inni, a nie to co naprawdę chciałam powiedzieć. Teraz chcę inaczej i świat trochę mi w tym pomógł- nowi, wspaniali ludzie, losy, które potoczyły się tak, a nie inaczej- tak miało być, to musiało się stać, bym dostrzegła i zechciała zmienić się naprawdę. Nie na niby. Nie chcę żyć na 10%, nie chcę żyć tylko trochę. Chcę czuć, chcę brać życie takim jakie jest, z naciskiem na to czego potrzebuję także ja, a nie tylko inni. Chcę pomagać, ale najpierw muszę pomóc sobie, by mieć siłę do zmieniania świata i ratowania życia jak do tej pory. Z tą różnicą, że zachowam siebie dla samej siebie.

Nikt nie musi tego rozumieć. To blog dla mnie i tylko ja muszę go rozumieć, reszta nie. Jeśli go rozumiesz- super, zostań. Jeśli nie- trudno, żyjesz dla siebie i tych, dla których chcesz żyć.

Spokojnych myśli nam wszystkim.